გუშინ საღამოს გადავწყვიტე დღეს მთელი დღით ბასეინზე წავსულიყავი მაკასთან (მეგობარია) ერთად და ბოლო ერთი თვის განმავლობაში დახარჯული ენერგიები აღმედგინა,თან რაც სიცხეები გამოვიდა, ქუჩაში სიარულისსას ხან მძღოლის ზაგარს ვირებ ხანაც ბაზრობისას და ვიფიქრე ბარემ ერთგავროვან ფერზეც დავდგები მეთქი.
დილის თერთმეტ საათზე მობილურის ზარმა გამაღვიძა, სამსახურიდან მირეკავდნენ, “2 საათში გადაცემაში უნდა დაჯდე პირდაპირ ჩართვაზე და საათნახევარში სტუდიაში უნდა იყოო.” სანამ მაილზე გადმოგზავნილ ჩართვისთვის საჭირო ინფორმაციას ვეცნობოდი დრო ისე გავიდა დავრჩი თმაგაწეწილი და მოუმზადებელი, მერე ისეთი სიჩქარით მოვწესრიგდი მეხანძრეს შეშურდებოდა. დაგვიანება თავიდან რომ ამეცილებინა ტაქასით წავედი (არადა ტაქსი იმ იშვიათთაგანია, რაშიც ფულის დახარჯვა მენანება) , მაგრამ რად გინდა სპორტული სირბილით რომ გავდგომოდი გზას გავასწრებდი. ვეუბნები სად უნდა შეუხვიოს რა გზით უნდა წავიდეს, რომ როგორც მიდის ის ევერ მივა რადგან იქ გზაა გაფუჭებული და ა.შ. მაგრამ რად გინდა მაინც ტავის ჭკუით იარა და კი ურტყა მთელ ქალაქს კრუგები. დაგვიანებით მისული სასწრაფოდ გამპუდრეს საგრიმიოროში და სტუდიაში დამსვეს. ნუ შეკითხვებს და სასაუბრო თემას აშკარად სხვა რაღაცას ველოდი, მაგრამ მაინც საკმაოდ ნაცნობი საკითხი იყო და საერთო ჯამში მგონი ნორმალური გამოვიდა.
ლაგუნასკენ მიმავალს მაკამ მამცნო რომ ვერ მოდიოდა, რამის გადავიფიქრე წასვლა, მაგრამ თავი ჩანთამ შემახსენა თავისი სიმძიმით რაც “კუპალნიკით”, “შლოპანცებით’’ და ბასეინისთვის საჭირო სხვა ატრიბუტიკით იყო გამოწვეული. პირველი “სასიამოვნო” განცვიფრება მაშინ განვიცადე სამედიცინო კაბინთტთან ნახევარ საათიანი რიგში დგომის შემდეგ ექიმი ცნობის გამოსაწერად მხოლოდ ერთი კითხვით “ცურვა ხომ იცით” შემოიფარგლა.(შარშან ფეხებს მაინც ამოწმებდნენ) საკმარისია მზესთან და ზღვასთან ახლოს აღმოვჩნდე, რომ იმ წამშივე ისედაც საკმარისად ბედნიერი ადამიანიდან მსოფლიოში უბედნიერეს ადამიანად გარდავიქმნე. მიუხედავად იმისა რომ “ლაგუნა ვერე’’ საოცნებო ადგილი არაა, ბოლო ორი წელია მთელს ჩემს უარყოფით ენერგიას და დაღლილობას იქ ვტოვებ და ძალიან დასვენებული და ბედნიერი გამოვდივარ ქუჩაში. პრინციპში ხოგჯერ მირჩევნია კიდეც მარტო წასვლა, ვაგდივარ ჩემთვის შეზლონგზე, ვაკვირდები ხალხს და ცალ ფეხზე მკიდია გარეთ რა ხდება. ისე ზღვაზე და ბასეინზე ვხედავ რომ ხალხი იმაზე უკეთესი და ბედნიერია ვიდრე ცხოვრების “დანარჩენ” ნაწილში ჩანს. უფრო მხიარული და უბოროტო “ვიდი” აქვთ. მოკლედ როგროც კი დავრწმუნდი რომ უკვე საახალწლო გოჭივით შებრაწული ვიყავი სინდის დამშვიდებული წავედი ბავშვობის მეგობრის სანახავად, რომელიც მთელი თვეა არ მინახავს.
მაკდონალდსის ქსელის ბიუჯეტის შევსებაში ჩვენი მოკრძალებული წვლილი შევიტანეთ და დილას აქეთ საჭმლის გარეშე დარჩენილი, კოკა-კოლით ამოვსებული კუჭიც მოვიმადლიერე. (ხო კაი, მეც ვიცი რომ კოკა-კოლაც და მაკდონალდსის საჭმელიც ნაგავია, მაგრამ ხომ გაგიგიათ “სიყვარული ბრმააო”)ეხლა ვზივარ კომპთან და წორდის დოკუმენტში ვკრეფ ამ ყველაფერს იმიტომ რომ ბლოგზე არ მიშვებს რატომრაც.(რომ მოვრჩები ეგება და მერე მაინც შემიშვას) პარალელურად მთელი მონდომებით ვცდილობ არ ვიფიქრო “საერთაშორისო ბაზრების გლობალიზაციის” გამოცდისთვის სასწავლ 30 საკითხზე, მაშინ როდესაც მთელი ჩემი ორანიზმი გლობალურადაა მომართული დასაძინებლად. მოკლედ ამ ჩემს აბეზარ სინდისს მაინც ვერაფერს მოვუხერხებ და წავალ წავიკითხავ მაინც. დიდად არ მიჯდება ჭკუაში სიზარმაცის გამო ბოლო გამოცდაში ჩავფლავდე და კიდევ ნახევარი წელი მომიწიოს მაღლივის კიბეების ტკეპნა.
პ.ს. ამაღამ მზის დამწვრობით ტკბობა უნდა დავამუღამო რამენაირად, თორემ გათენება მომიწევს.
0 comments:
Post a Comment