მოჯადოებული ნიშნების ფურცლები

ერთ კვირიანი ხვეწნა-მუდარის შემდეგ როგორც იქნა დახურეს უკანასკნელი უწყისები და დღეს დილით საზეიმოდ გადმომცეს ნიშნების ფურცელი, ჩემი ოთხი წლის ნაჯაფი 245კრედიტის დამადასტურებლად. ამხელა ავლადიდების ნოტარიუსთან დატოვებისას,ხუთ საათზე უკან ნათარგმ-დამოწმებულ მდგომარეობაში დაბრუნების პირობით გახარებულმა, ვიფიქრე მორჩა აეხსნა ჯადო ჩემს "answer shits" თქო და სხვა საბუთებზე სათოხარიკოდ კამარა შევკარი. ხუთ საათძე უკან დაბუნებულს ნოტარიუსი ისეთი გაკვირვებუი შემეგება, აქ რა გინდა ექვს საათზე არ დაგიბარეო?! რამის მართლა დავიჯერე რომ დავყრუვდი და ექვსის ნაცვლად ხუთი მომესმა. მოკლედ ძალიან არ გავაპროტესტე, მაინც ბანკეტისთვის კაბა მაქვს საყიდელი და დიკაში შევივლი იქნებ რაღაც ვნახომეთქი. ექვსზე კვლავ იმედებით აღსავსემ მივაშურე თარჯიმნის კაბინეტს, მაგრამ იქ არამცთუ ნათარგმნ დამოწმებული საბუთები, ჩემი ქართული ორიგინალები და თავად თარჯიმანიც აღარ დამხვდა. 15წუთში მოვიდა, მაგრამ საბუთების გარეშე, ნოტარიუსთან დავტოვე და 15წუთში მოიტანენო. ნახევარ საათში "15წუთის" გაუსვლელობით აღშფოთებული ის-ის იყო იქვე მყოფ ახალგაზრდა ცოლ -ქმრის ბუზღუნს უნდა ავყოლოდი, თარჯიმანმა მადლიერი მზერით რომ შემომხედა და ცოლ-ქმარი დაანამუსა "ეს გოგო ხუთი საათიდან ელოდება და ხმა არ ამოუღია და თქვენ რა დაგემართათო". მოკლედ ვიფიქრე ჩემი საყვედურით და ჩხუბით მაინც არაფერი შეცვლებამეთქი და ისევ გაჩუმება გადავწყვიტე. პარალელურად გავიხსენე 3 წლის წინ მომხდარი შემთხვევა, როდესაც 18წლის, სტაჟირებაზე ერთიკვირის მისულ ღლაპს, ვიღაც ორ მეტრიანი ბრაზიანი კაცი მომადგა და ორიოდე კვირის წინ დატოვებული საბუთი მომთხოვა, რომელიც ალბათ მიხვდებით, ადგილზე არ აღმოჩნდა, მასზე პასუხისმგებელი პირი კიდევ შვებულებაში გახლდათ გათიშული ტელეფონით. იმ ერთი საათის გახსენებისას, რაც იმ ფურცლის ძებნაში ოფისი ყირაზე დავაყენე, ეხლაც ცივი ოფლი მასხავს. მოკლედ აღნიშნული ინციდენტის გახსნეებისას თარჯიმნიშ ადგილზე ტავის წარმოდგენა არ გამჭირვებია და მისი სიბრალულით აღვსილმა გადავწყვიტე მაქსიმალურად შემეკავებინა უკმაყოფილების მუხტები. რვის ნახევარზე როგორც იქნა მოვიდა საბუთები, ჩემი რიგი სულგრძელად დავუთმე მოთმინება დაკარგულ ცოლ-ქმარს. მათი წასვლის შემდეგ კი ძლივს გამომდნარი ღიმილით მოვითხოვე ჩემი საბუთები და აი აქ მოხდა ძალიან საინტრესო რამ, აღმოჩნდა, რომ ჩემი საბრალო ნიშნების ფურცლები მონიტორის ქვეშ შეცურებულა და ორსაათნახევარი სულ ტყუილად ვტკეპნიდი, ისედაც გვარიანად დაფეხვილ სავარძელს. "დამნაშავემ" ისეთი საცოდავად მითხრა ეხლავე გავგზავნი თანამშრომელს ნოტარიუსთანო, შემეცოდა, თან ჩხუბი და უარყოფითი ემოციების ნთხევა დამეზარა და მორჩილად დავუბრუნდი ჩემს უკვე კარგად ნაცნობ სავარძელს. პარალელურად გავიხსენე ყველა დამამშვიდებელი საშუალება, რომელსაც შეიძლება მოცემულ სიტუაციაში ემოქმედა. მათ შორის იყო. ფილმი ჯერ ნიკოლსონის და ადამ სენდლერის მონაწილეობით, თუ სწორედ მახსოვს "რისხვის მართვა" ქვია, რომელშიც ფსიქოლოგი პაციენტს სიბრაზის შეტევებისას "გუსფრაბას" აძახებინებს და ამ გზით ამშვიდებს. მოკლედ არ ვიცი ორიოდეჯერ გუნებაში "გუსფრაბას" თქმამ მიშველა, თუ ფილმის გახსენებამ გამახსიარულა, მაგრამ ფაქტია კიდევ ერთხელ შევიაკვე თავი აფეთქებისგან. დღევანდელი დღე ტრაგიკომედიას მაშინ დაემსგავსა, რის ვაივაიგლახით ჩემამდე მოღწეულ ფურცლებში 3გვარიდან სამივე შეცდომით რომ იყო ინგლისურად დაბეჭდილი. აღმოჩენით "გამოქლიავებულს" ისტერიული სიცილი ამიტყდა. მოკლედ ესეც გავასწორებინე, წამოვედი და დავდექი გაჩერებაზე, ნახევარსაათიანი ლოდინის შემდეგ ჩემმა მეხსიერებამ ინება თავის შეწუხება და ტვინის ერთ-ერთი უჯრედიდან გამოუშვა ინფორმაცია, იმის შესახებ, რომ 67ნომერი მარშუტკები მხოლოდ რვისნახევრამდე მუშაობენ. მოკლედ ჩავბობღდი კოლმეურნეობაზე და წამოვედი ოთხი ნომრით. მარშურკაში საბუთებს გადავხედე და აღმოვაჩინე კიდევ რამოდენიმე შეცდომა ნათარგმნში, მაგამ მეორე ხარისხოვან და არც თუ ისე მნიშვნელოვან დოკუმენტებში და მოკლედ "დავიკიდე" (ფეხებზე). დღევანდელი საღამოს ფინალური აკორდი იყო მარშურკიდან გადმოსულს ლურჯად მოკრიალებული ციდან საკმაოდ ბარაქიანად რომ დამაწვიმა. ზემოთ ახედვისთანავე აღმოვაჩინე საავდრო ღრუბელი-მწვანე მცენარეების სარწყავი, რომელიც ორ პატარა ბიჭს ეპყრა ხელთ ქუჩაში მოარული ''ყვავილების'' მოსარწყავაად. ვიფიქრე მოდი ამასაც ჩავყლაპავ მეთქი, ბარე, სასუქიც მომაყარეთმეთქი ავძახე ბიჭებს და უარყოფითი მუხტისგან თავისუფალი დავბრუნდი სახლში.
მშიერ-მწყურვალი დაქანცული დის ვედრება ყურად არ იღო ჩემმა უმცროსმა დამ და მაღაზიაში არ გამეგზავნა. ათიოდე წუთის წინ მივხვდი რომ თავს თუ არ ვუშველიდი შიმშილით სიკვდილი თუ არა გულის წასვლა მაინც არ ამცდებოდა და მორჩილად გავეშურე მაღაზიაში, რომელიც რაღა თქმა უნდა ღამის თერთმეტ საათზე დაკეტილი დამხვდა და იძულებული გავხდი ქუჩის მეორე ბოლოში მდებარე პოპულში წავჩანჩცალებულიყავი ფრიად საინტერესო ჩაცმულობით. უკან დაბრუნებისას არ ვიცი ძაღლი სააჭმლის სუნმა გააღიაზიანა თუ მე ვეგონე ბაბაიაგა მაგრამ, ფაქტია საშინელი ყეფით გამომიხტა ვიღაცის ეზოდან. ერთი სიტყვით ძაღლის ყეფა და არაადამიანური შეკივლება თუ გაიგეთ ე.ი.უბნელები ვართ. საბედნიეროდ დაუკბენავი გადავრჩი(დღეს აშკარად მიმართლებს).