გუშინ შემთხვევით ჩემს სამაგისტრო გამოცდების პლასტიკურ ბარათს წავაწყდი და მიუხედავად იმისა რომ აქ აღარ ვაპირებ სწავლის გაგრძელებას, მაინც წავედი დღეს სიტუაციის დასაზვერად. ორ საათზე გეპეისთან მისული მივხვდი, მიუხედავად ცენტრის თანამშრომლის გამკივანი დამაჯერებლობით გაკეთებული განცხადებისა "ერთ საათში ყველანი უკლებლივ გაივლით რეგისტრაციას და წერას დაიწყებთო" მინიმუმ ორი საათი სიცხეში მომიწევდა ყურყუტი. ვეცადე მაქსიმალურად მოვშორებოდი იმ ადგილებს სადაც აბიტურიენტთა კონცენტრაცია პიკს აღწევდა და შედარებით წყნარი ადგილიდან დავკვირვებოდი განვითრებულ მოვლენებს. პირველი, რამაც ჩემი გაოცება გამოიწვია იყო "ბალელშიკ" მშობელთა რაოდენობა. ერთ აბიტურიენტზე საშუალოდ ოთხი მომყოლი მოდიოდა. ნუ ბაკალავრიატის ეროვნულებზე კიდევ გასაგებია მშობლების და მთელი სანატესაოს წაყოლა, მაგრამ აი მინიმუმ 21წლის ვირს რაში სჭირდება მშობლის, ბებიის, ბაბუის, სიდედრის ბიძაშვილის და მეზობლოს წამოყოლა ამას ვერ ხვდები და იმედი მაქვს ამ დიად საიდუმლოს ვერც ვერასოდეს ჩავწვდები.
გაკვირვების მეორე ტალღამ მაშინ მაყლაპა მლაშე წყალი რამოდენიმე ატირებულ და მშობლის კალთაში თავჩარგულ გოგონას რომ შევავლე თვალი, რომელთაც ნერვიულობისგან ტუჩები უკვე დაეკვნიტათ. ნუ კარგი ვაღიარებ მესამე თუ მეოთხე კლასში პირველი ორიანო რომ დამიწერეს მეც ვიტირე, მაგრამ წინა საგამოცდო თვითგვემა, თან ამ ასაკში ნამეტანია.
ატირებული თანატოლების ჭირ -ვარამი გულთან ახლოს არ მიუტანია იქვე მდგომი აბიტურიენტების რამოდენიმე წყვილს და ათასზე მეტი მოწმის თანდასწრებით იმისთანა ზასაობა გააჩაღეს, მათ შვილებს რომელიმე ნაცნობი უეჭველი ეტყვის შენ რომ ისახებოდი იქვე ვიდექი და სანთელი...უფრო სწორედ ქოლგა მეჭირა და მზეს უჩრდილავდი შენს მშობლებსო.
მოკლედ სანამ ზოგი ქვეყნის დემოგრაფიულ მდგომარეობაზე ზრუნავდა, ზოგიც კიდევ ნიადაგის მორწყვაზე, აბიტურიენტთა ისედაც მჭიდრო განლაგება კიდევ უფრო მჭიდრო ხდებოდა.
ჩემი მცდელობა ორიოდე ნაბიჯის რადიუსში ადამიანთა ცხელი მასა არ გამეკარებინა, რამოდენიმე წუთში ჩაიფუშა და ჭყლეტვის ეპიცენტრში აღმოვჩნდი. ამაზე კოშმარი შეგრძნება არ მახსოვს, ყოველი მხრიდან ცხელი ხორცის მასა და ოხშივარი რომ მოდის, ზემოდან მზე აჭერს და ზუსტად რომ იცი კიდევ ორმოციოდე წუთი ანალოგიურო ყოფა გელის. ის ის იყო გავიფიქრე ამაზე უარესი რა უნდა იყოს მეთქი, გვერძე მდგომ შვიდი ან რვა თვის ორსულ გოგოს რომ მოვკარი თვალი, საწყალი მეგონა იქვე ამშობიარებდნენ.
გადავწყვიტე ზემოთაღნიშნული საშინელი გარემოებებისა და ჩემს ყურთან გამართული საშინელად ხმამაღალი და ყოვლად აუტანელი ბაასისათვის ყურადრება არ მიმექცია და რამოდენიმე კუბური მილიმეტრის ოდენობის ჰაერის ჩასუნთქვის გზა მაინც მომენახა. გამოსავალი ერთი იყო, კისრის ნაცვლად, დოქტორი "გადჯეთივით" პრუჟინა უნდა მქონოდა და მისი საშუალებით თავი მაღლა ამეტყორცნა რამოდენიმე წუთით ჟანგბადის მისაღებად. წარმოსახვითმა სურათმა ოდნავ გამამხიარულა და რამოდენიმე წუთით დამავიწყა ჩემი აუტანელი ყოფა. წარმოდგენით გათამამებულმა მაქსიმალური მონდომება ჩავაქსოვე კისრის დაგრძელების მცდელობაში და ვეცადე ჩემი ცხვირი რამენაირად ხალხის მასის ზემოთ მომექცია. შემდგომი ნახევარი საათი ამ მდგომარეობაში ლურჯი ცის ნაგლეჯის ყურებასა და გადარჩენის მომაკვდავი იმედის რეანიმირებაში გავატარე. საბოლოოდ გადავწყვიტე რა რომ იქიდან ცოცხალი გაღწევა არ მეღირსებოდა, ცოდვების მონანიებას შევუდექი და ჰოი საოცრებავ, დაცვის მოომაჯადოვებელი და იმ მომეტისათვის საოცრად ტკბილად ჟრერადი ხმა მომესმა"რამოდენიმე გოგო შემოდით" და მე სამოთხეში აღმოჩნდი, რომელსაც რატომღაც გპის შესასვლელის სახე ჰქონდა მიღებული. მერე იყო გაჩხრკვისა და რეგისტრაციის პროცედურები და როგორც იქნა დავებერტყე ჩემთვის განუთვნილ #4მაგიდის საქონელ შემავსებებლს (სკამს). აზრზე რომ მოვედი ოჩოფეხებზე (სინამდვილეში დაახლოებით 25სანტიმეტრიან ქუსლებზე) მოქანავე ძალიან გამხდარმა ქალმა მიიპყრო ყურადრება, რომელიც საოცარი დაბნეულობით და ფაფხურით ცდილობდა მაქსიმალურად დაეცვა ყველა უაზრო პროცედურა. უფრო ძერსკი მეჩვენა იქვე "მოდვიჟენიე" ხუჭუჭა ქალი, რომლიც აშკარად ცდილობდა "მოფაფხურეზე" და აბიტურიენტებზე "ვერხის" დაჭერას.
მოკლედ როგორც იქნა ოთხი საათისათვის მაღირსეს ჩემი ტესტების და პასუხების ფურცელი პასტის პროვოკაციითურთ, რომელსაც ხელი არ რუნდა მოვკიდოთ რომ არ გაცხელდეს და ისე ვწეროთ თუ კურატორს დავუჯერებთ. მოკლედ მაგისტრანტად გახდომის ერთ-ერთი კრიტერიუმი კოპერფილდობაა. ნუ პირველი ნაწილი 30წუთში დავწერე და შემდგომი 40წუთი დანარჩენი11აბიტურიენტის თვალიერებაში გავატარე, რომელთაგან ერთ-ერთსაც უჟანგბადობისგან ჩაეძინა და კურატორმა ძლივს მოახერხა მისი გაღვიძება. მოკლედ მეორე ნაწილიც დავწერე და გარეთ იმ განწყობით გამოვედი, რომ დღევანდელმა დღემ ამოწურა უკვე თავისი თავი, მაგრამ თურმე ჯერ სად ვიყავი. შენობიდან გამოსულს თავი ფრონტიდან დაბრუნებული ჯარისკაცების გარემოცვაში მეგონა, იყო ხვევნა-კოცნა, ცრემლები და უზარმაზარი ემოციები, რომელსაც გამოცდიდან "დაბრუნებული" აბიტურიეტების და მათი ახლობლების შეხვედრა იწვევდა, მათ ხომ მთელი ორი საათის განმავლობაში არ ენახათ ერთმანეთი.
გულმა ხელახლა მაშინ დამისტუკა, რომ გამახასენდა მეგობარს უნდა შევხვედროდი სადღაც იქვე, არადა მობილური სახლში მქონდა დატოვებული. საბედნიეროდ განგება არ გამწირა და მხოლოდ და მხოლოდ ნახევარიოდე საათის ლოდინის შემდეგ გამოჩნდა თამო და იქ დასრულდა ერთიანი ეროვნული სამაგისტრო ტრაგედიის პირველი ეტაპი. მეორე ზეგ იქნება.
პ.ს. მრცხვენია, მაგრამ მაინც უნდა ვაღიარო რომ დღეს რიგში დგმისას ნახევარი საათით მსოფლიოში ყველაზე კაცთმოძულე ადამიანად ვიქეცი
1 comments:
ho ki
getanxmebi sazogadoebis marazmulobebze da kursdamtavrebuls ar schirdeba didad gamyolebi,
magram tviton situacia da gamocdis stili, mgonia rom uketesia da imas jobs maglivshi rom tardeboda da me rac chavabare, neta chem dros yofiliyo erovnulebi :))
Post a Comment