შესანიშნავი სამეული, რომლის არსებობის მეოთხე წელი მიილია, ჩვენ ვართ, მე თამო და ქეთი. ორი ახალი უახლოესი მეგობარი, მგონი ის ერთადერთი რაღაც არის, რაც მაღლივმა მომცა.
პირველი შთაბეჭდილებები საკმაოდ საინტერესო და კურიოზული იყო. თამო რომ გავიცანი, მახსოვს დერეფანში ვიდექით, თურმე ორივეს გვინდოდა აუდიტორიაში შესვლა, მაგრამ გვეგონა რომ მეორეს გარეთ ერჩივნა, ხოდა მოგვერიდა ორ ბატს და ვიდექით ასე სანამ ფეხები არ დაგვაწყდა. სხვათაშორის შიგადაშიგ ეხლაც გვერიდება ხოლმე რაღაც სისულელეები. მაგალითად ორი ადგილას შეiძლება წასვლა, ვდგევართ და იქამდე ვარკვევთ რომელს სად ურჩევნია, სანამ საერთოდ სხვაგან წასვლა არ მოგვაფიქრდება ხოლმე. ზუსტად როდიდან ჩავთვალეთ ერთმანეთი მეგობრებად არ მახსოვს, მაგრამ ფაქტია რომ გაცნობის მომენტიდან საკმაოდ კარგად გავუგეთ ერთმანეთს და მედგრად ვედექით იმ გაჭირვებას წინ , რომელსაც მაღლივი ქვია.
ქეთი საერთოდ სხვა განზომილება იყო. მახსოვს პირველ დღეს დავაფიქსირე, გოგო რომელიც თვალებს ჭუტავდა და იბღვირებოდა, ვიფიქრე მოვერიდები ემანდ არ მცემოს მეთქი (თუმცა როგორც მერე გაირკვა, მინუსი აქვს მხედველობა და თვალებს იმიტომ ჭუტავდა) პირველად მაშინ გამაკვირვა რაღაც წინგნზე გაყოლა რომ მთხოვა და კათედრისკენ გაიქცა. მახსოვს ორმაგად გაოცებული ვიყავი, მეთქი ლაპარაკობს და თან დარბის მეთქი. ამის მერე სამიოდე თვე აღარ გვიკონტაქტია. მერე ნუ არ მახსოვს ზუსტად რა და როგორ იყო, მაგრამ ერთ დღეს გადავწყვიტე რომ ჩემი ერთ-ერთი სიმპატიის შესახებ გამემხილა ქეთისთვის. ხოდა იმის მერე მე მეგობრად ვთვლიდი, თვითონ არ ვიცი როდის ჩამთვალა.
მოკლედ ასე იყო თუ ისე, ჩვენი ნაცნობობის სადღაც შვიდი -რვა თვის მერე, რაღაც მორიგ სისულელეზე ვიყავი დაგრუზული და დავდიოდი პიეროს სახით. მოკლედ გმირულად გაუძლეს ჩემს თვითგვემას და გასამხიარულებლად წამათრიეს სადღაც. მერე წავედით აწ უკვე გარდაცვლილ უნივერმაღში ბისერების საყიდლად. ხოდა კარგად მახსოვს ექსკავატორზე ვიდექით, რაღაცაზე ვლაპარაკობდით და უცებ რომ მომიბრუნდნენ და მეგობრები იმისთვის ვართ გვერდში რომ დაგიდგეთ და გაგამხნევოთო. იმ დღიდან ძალიან ახლობელი და საყვარელი ადამიანები გახდნენ ჩემთვის.
ეხლა რომ მივდივარ ოჯახის წევრების შემდეგ ყველაზე მეტად ესენი და კიდევ ერთი -ორი მეგობარი მომენატრება. გუშინ წინ ბანკეტის შემდეგ, ცოტა არ იყოს ნასვამები თამოსთან რომ ავედით, კარაოკეში სიმღერით/ბღავილით გული ვიჯერეთ და ჩავთვალეთ რომ ჩვენი ვალი მეზობლების გამოფხიზლების წინაშე საშვილიშვილოდ გადახდილი გვქონდა წავედით დასაძინებლად. აი სწორედ მაშინ მეწვია მშვენიერი იდეა, რომელსაც სასწრაფოდ შევასხით ფრთები. იდეა მდგომარეობდა შემდეგში: ავიღეთ სამი ფურცელი და ზედ დავწერეთ მოგონებები, სურვილები ვარაუდები და ა.შ. ჩვენს მეგობრობაზე, დაკეცილ მდგომარეობაშჳ მოვათავსეთ კონვერტში, დავლუქეთ და შეწეპების ადგილი მრავალგზის დამცავი ხელმოწერებით გავაფორმეთ ( გახსნილი კონვერტი ადვილად რომ ვიცნოთ და სულსწრაფი დამნაშავე დავსაჯოთ) . გაფორმებული კონვერტი ზარ ზეიმით აღვბეჭდეთ კადრზე და შესანახად გადავეცით ქეთის, რომელსაც წილად ხვდა პატივი ჩემს დაბრუნებამდე გაუხსნელად შეინახოს ჩვენი წერილები და მერე ერთად ჩავუჯდებით წასაკითხად.
პირველი შთაბეჭდილებები საკმაოდ საინტერესო და კურიოზული იყო. თამო რომ გავიცანი, მახსოვს დერეფანში ვიდექით, თურმე ორივეს გვინდოდა აუდიტორიაში შესვლა, მაგრამ გვეგონა რომ მეორეს გარეთ ერჩივნა, ხოდა მოგვერიდა ორ ბატს და ვიდექით ასე სანამ ფეხები არ დაგვაწყდა. სხვათაშორის შიგადაშიგ ეხლაც გვერიდება ხოლმე რაღაც სისულელეები. მაგალითად ორი ადგილას შეiძლება წასვლა, ვდგევართ და იქამდე ვარკვევთ რომელს სად ურჩევნია, სანამ საერთოდ სხვაგან წასვლა არ მოგვაფიქრდება ხოლმე. ზუსტად როდიდან ჩავთვალეთ ერთმანეთი მეგობრებად არ მახსოვს, მაგრამ ფაქტია რომ გაცნობის მომენტიდან საკმაოდ კარგად გავუგეთ ერთმანეთს და მედგრად ვედექით იმ გაჭირვებას წინ , რომელსაც მაღლივი ქვია.
ქეთი საერთოდ სხვა განზომილება იყო. მახსოვს პირველ დღეს დავაფიქსირე, გოგო რომელიც თვალებს ჭუტავდა და იბღვირებოდა, ვიფიქრე მოვერიდები ემანდ არ მცემოს მეთქი (თუმცა როგორც მერე გაირკვა, მინუსი აქვს მხედველობა და თვალებს იმიტომ ჭუტავდა) პირველად მაშინ გამაკვირვა რაღაც წინგნზე გაყოლა რომ მთხოვა და კათედრისკენ გაიქცა. მახსოვს ორმაგად გაოცებული ვიყავი, მეთქი ლაპარაკობს და თან დარბის მეთქი. ამის მერე სამიოდე თვე აღარ გვიკონტაქტია. მერე ნუ არ მახსოვს ზუსტად რა და როგორ იყო, მაგრამ ერთ დღეს გადავწყვიტე რომ ჩემი ერთ-ერთი სიმპატიის შესახებ გამემხილა ქეთისთვის. ხოდა იმის მერე მე მეგობრად ვთვლიდი, თვითონ არ ვიცი როდის ჩამთვალა.
მოკლედ ასე იყო თუ ისე, ჩვენი ნაცნობობის სადღაც შვიდი -რვა თვის მერე, რაღაც მორიგ სისულელეზე ვიყავი დაგრუზული და დავდიოდი პიეროს სახით. მოკლედ გმირულად გაუძლეს ჩემს თვითგვემას და გასამხიარულებლად წამათრიეს სადღაც. მერე წავედით აწ უკვე გარდაცვლილ უნივერმაღში ბისერების საყიდლად. ხოდა კარგად მახსოვს ექსკავატორზე ვიდექით, რაღაცაზე ვლაპარაკობდით და უცებ რომ მომიბრუნდნენ და მეგობრები იმისთვის ვართ გვერდში რომ დაგიდგეთ და გაგამხნევოთო. იმ დღიდან ძალიან ახლობელი და საყვარელი ადამიანები გახდნენ ჩემთვის.
ეხლა რომ მივდივარ ოჯახის წევრების შემდეგ ყველაზე მეტად ესენი და კიდევ ერთი -ორი მეგობარი მომენატრება. გუშინ წინ ბანკეტის შემდეგ, ცოტა არ იყოს ნასვამები თამოსთან რომ ავედით, კარაოკეში სიმღერით/ბღავილით გული ვიჯერეთ და ჩავთვალეთ რომ ჩვენი ვალი მეზობლების გამოფხიზლების წინაშე საშვილიშვილოდ გადახდილი გვქონდა წავედით დასაძინებლად. აი სწორედ მაშინ მეწვია მშვენიერი იდეა, რომელსაც სასწრაფოდ შევასხით ფრთები. იდეა მდგომარეობდა შემდეგში: ავიღეთ სამი ფურცელი და ზედ დავწერეთ მოგონებები, სურვილები ვარაუდები და ა.შ. ჩვენს მეგობრობაზე, დაკეცილ მდგომარეობაშჳ მოვათავსეთ კონვერტში, დავლუქეთ და შეწეპების ადგილი მრავალგზის დამცავი ხელმოწერებით გავაფორმეთ ( გახსნილი კონვერტი ადვილად რომ ვიცნოთ და სულსწრაფი დამნაშავე დავსაჯოთ) . გაფორმებული კონვერტი ზარ ზეიმით აღვბეჭდეთ კადრზე და შესანახად გადავეცით ქეთის, რომელსაც წილად ხვდა პატივი ჩემს დაბრუნებამდე გაუხსნელად შეინახოს ჩვენი წერილები და მერე ერთად ჩავუჯდებით წასაკითხად.
ამ ბოლო დროს უფრო და უფრო მეტს დავბოდიალობთ ერთად დ აუფრო და უფრო მწყდება გული. ალბათ ძლიან გამიჭირდება მეგობრების გარეშე ყოფნა. გუშინ ღამე ნათევები, პახმელიაზე მყოფები და უსასტიკესად დაღლილები ლაგუნაზე შეზლონგებზე ვეგდეთ, ნახევრად გვეძინა, თვალის გახელის თავიც კი არ გვქონდა და მიუხედავად ასეთი გასავათებული ყოფისა ლაპარაკისგან ყბები გვეტკინა (ჭორიკნები არ გეგონოთ, ზოგადსაკაცობრიო თემებზე ვსაუბრობდით). ხოდა ასე ერთბაშად საუბარს როგორ აღვკვეთთ არ ვიცი, არადა ამ მესენჯერებიტ ლაილაი არ მიყვარს. ადამიანი წინ თუ არ მიზის ისე ვერ ვესაუბრები გულიანად.
მოკლედ ძალიან გავსენტიმენტალურდი ეხლა მე, თან მეძინება, ამიტომ ავდგები და წერტილს დავსვამ ეხლა აქ და ხვალ გამოვაქვეყნებ, იმიტომ რომ სანამ მე ვწერდი ინეტი გათიშულა.
პ.ს. ხვალ დილას თამო რაჭაში აპირებდა წასვლას, ხოდა დღეს ასე ვთქვათ საფუძვლიანად დავემშვიდობეთ ერთმანეთს, ურთიერთს კეთილი მგზავრობა ვუსურვეთ და გულდაწყვეტილები დავნაწილდით სახლში. ხოდა ნახევარი საათის წინ მიმესიჯებს წასვლა გადავიფიქრეო (ეს დაახლოებით მეხუთედ ხდება :) ), ხოდა ფრიად გახარებული ვარ.
პ.ს.ს დღეს აკვაპარკში გვინდოდა მე და ტამოს ასვლა მაგრამ ეს ღრუბლები განა გაგახარებენ?! ყოვლად შეუფერებელ მომენტში უნდა დაგადგნენ ტავზე, ხოდა ავდექით და რამოდენიმე მეგობარტან ერთად ავედით კუს ტბაზე. ლუდი დავლიეთ, გემრიელად ვიმხიარულეთ, ერთ ფრიად საინტრესო საკითხზე მაგრად ვიცინეთ( რა საკითხზეა საუბარი მხოლოდ იმ ოტხმა ადამიანმა იცის მაგიდას რომ უსხდა გარშემო :), ისე ბოლომდე უნდა მიგვეყვანა საქმე) ბოლოს საკმაოდ სენტიმენტალური გამომშვიდობების ცერემონიალი გვქონდა ვაკის პარკთან, იმდენად გულისამაჩუყებელი, რომ ხალხი პირღია გვიყურებდა. (ისე მაგრად ასწორებს ხალხის რეაქციებზე კაიფი.)
...და მეყოფა ეხლა მეგობრებზე საუბარი თორემ ამიჩუყდა გული...
2 comments:
didi imedi mqonda rom rame axali damxvdeboda aq, magram etyoba saertod ar gaq dro
:(( merees statia vanxe isev, bevri rame gamaxsendaa- au ra kargi iyo xo rac mand weria yvealferi!!!!!!!!! erti suli maq rodis chamoxval isev ro kargad vimxiarulot da vilapaakot zogadsakacobrio temebze:P:D:D:D:D
zalian momenatree zvirfaso megobaro!!!!! erti suli maqvs rodis sheikribeba kvlav "The Magnificant Trio:)) oo, am suratma bevri mogoneba gagvidzaaa:D:D:
Post a Comment