ჩემი და ჩემი ბლოგის დაბადების დღე

სახლში მოსულმა გადავწყვიტე საკუთარი თავისთვის დაბადების დღის საჩუქარი გამეკთებინა და ბლოგი შემექმნა. დაახლოებით ერთი წლის წინ ბლოგის არსებობის შესახებ რომ გავიგე, ახალი აღმოჩენით აღფრთოვანებულმა გადავწყვიტე მეორე დღესვე გამეკეთებინა. ხოდა როგორც იქნა დაგვიანებით მაგრამ მაინც დადგა ეს ნანატრი "მეორე" დღე.მართალია დარწმუნებული არ ვარ არაფხიზელ მდგომარეობაში მყოფი რამდენად მოვახერხებ საჭირო ადგილასა და საჭირო ფორმით განვათავსო ჩემი პირველი "შედევრი", მაგამ ამას თუ შევუშინდი რა ბლოგერი დადგება ჩემგან?! რამის ერთ წლიანი ლოდინის შემდეგ, როგორც იქნა კვლავ დადგა ჩემი დაბადების დღე, მართალია 12 საათზე სამსახურიდან 15 წუთის მოსული მთელი მონდმებით ვსწავლობდი სტრატეგიულ მენეჯმენტს, მაგრამ ამ უმნიშვნელო ფაქტისთვის ხასიათის გაფუჭების უფლება არ მიმიცია. ამ საპასუხისმგებლო მისიის წარმატებით შესრულების შემდეგ დილის 7 საათამდე გავითიშე. მოკლედ ბევრი რომ არ ვიბოდიალო, მერე იყო ტრადიციული მილოცვები და ა.შ. მერე სამსახური თავისი პროექტების წერით, გადარბენებით და ქაოსური სიტუაციების სრული პაკეტით და აი როგორც იქნა დადგა თავისუფლების ნანატრი წუთი და სწორედ მაშინაბზუილდა ავისმომასწავებლად ჩემი ტელეფონი. ჯგუფელმა მამცნო რომ სასწრაფოდ მაღლივში თუ არ ავიდოდი და არ ჩავაბარებდი ერთ-ეთი ლექტორი (თუმცა დარწმუნებული ვარ არც დანარჩენი 3 იტყოდა ამაზე უარს) მეცხრე სემესტრით დამასაჩუქრებდა, არადა ხომ ვთხოვე ნუ შეწუხდებით საჩუქრისთვის მეთქი. მაღლივის მიმდებარე ტერიტორიებზე თავსხმა წვიმაში რამის 30კმ/სთ სიჩქარით მორბენალმა მანქანის შუშაში რომ შევავლე საკუთარ თავს თვალი, ვინატრე ნეტა მანქანისთვის გვერდი ამეარა, ისეთ სანახავი ვიყავი მაუგლის როლზე უპრობლემოდ დამამტკიცებდნენ. საბოლოოდ კოკისპირულ წვიმაში და ქარში მარათონული სირბილი დამიფასდა და მეცხრე სემესტრს გადავჩი. სინდისდამშვიდებულმა მიმოვრეკე მეგობრებთან და კაფეში გამოდით მეთქი. მოკლედ რამოდენიმე შევიკრიბეთ და დავსხედით ერთგან. დალევას არ ვაპირებდი ხვალ რაღაც სამუშაო მაქვს, თან სტუმრებს ველოდებოდი და მეთქი პახმელიის დრო არ მექნებათქო, მაგრამ ზოგჯერ იმის გაკეთებაც მიწევს რასაც არ ვაპირებ ხოლმე. ხოდა დღევანდელი დღეც ამ შემთხვევებიდან ერთ-ერთი საუკეტესო იყო. ბავშვები სახლებში რომ გავუშვი ვიფიქრე, მაინც ტყიდან გამოვარდნილს ვგავარ, ვეგარაფერს ვუშველი და ბარემ წვიამში გავბოდიალდები ცოტას მეტქი.გასაწური რომ გავხდი ცავთვალე რომ საკმარისი იყო ჩემი მორწყვა და სახლისკენ გამოვეშურე. ეხლა კი ფრიად მნიშვნელოვანი საქმიანობით ვარ დაკავებული და იმედი მაქვს ბლოგს მომავალშიც ისეთივე ენთუზიაზმით განვაახლებ, როგრითაც ეხლა ვქმნი. მითუმეტეს რომ ძალიან ხშირად მაქვს უზარმაზარი დადებითი ემოცია, რომელიც მინდა ძალიან ბევრ ადამიანს გავუზიარო, (ოჯახის წევრები და მეგობრები არ მყოფნის :) )და ეს გვერდი კარგი საშუალებაა ამისთვის. პლიუს ამას 7 წლის ასაკიდან დღიურს ვწერ, რომლესაც ჩემი დიდი მცდელობების მიუხედავად ასე არ მოხდეს მაინც ყველა კითხულბს, ვისაც ბლოკნოტის ძებნა არ ეზარება, ასე რომ ბარემ ბლოგზე გადმოვინაცვლებ, დღიურის გადამალვის ღონისძიებებზე დასახარჯ დროს მაინც დავზოგავ.