ეიფორიიდან როგორც იქნა გამოვედი და გადავწყვიტე ერთი-ორი სიტყვა დამეწერა ჩემს ცხოვრებაში მომხდარი ცვლილებების, უფრო სწორედ ერთი ცვლილების შესახებ. მოკლედ წინა სამშაბათს ბოლო 4 წლის განმავლობაში მეხუთეჯერ წავეიდი აშშ-ს საელჩოში ვიზისთვის და მორჩილად ველოდი მეხუთე უარს. რიგი ბიუროკრატიული საფეხურების მერე მეძახის კონსული(თუ ოფიცერი ოფიცერი), მივდივარ ჩემი საბუთებით ფანჯარა # უკვე აგარც ვიცი რომელთან და ველოდები ჩემთვის უკვე ნაცნობ შტამპს წარწერით denied, ვუყურებ და ეს ქალი რაღაც საეჭვოდ მიცინის, მევთქვი მომსახურება დაუხვეწიათ ეხლა უფრო თავაზიანად მიფუჭებენ ისედაც გაუბედურებულ პასპორტს მეთქი. ხოდა ამ ქალმა რამდენი წლის ხარო, რამის ყოველ მეორე დღეს აქ ვუზივარ და დავიჯერო ჩემი ასაკი არ იცის მეთქი, ის ის იყო გავიფიქრე, რომ მესმის your pettition is approved-ო. ეტყობა ისეთი გამოშტერებული სახე მქონდა ქალმა 5ჯერ გამიმეორე წადი შენი DHL-ის ქვითარი აიღეო. გარეთ მამაჩემი და ჩემი ძმა მელოდნენ, ისინი მალე მოვიდნენ აზრზე, მაგრამ მე კაი ორი დღე დამჭირდა გონზე მოსასვლელად. ჩემი გასაუბრებიდან სადღაც ერთ კვირაში, (გუშინ წინ) ჩემ ძმასაც მისცეს ვიზა, ასე რომ მარტო არ მომიწევს წაპრუტუნება.
რამოდენიმე დრის წინ აღმოვაჩინე, რომ ემოციურად ორად ვარ გაყოფილი. ერთ თეოს მაგრად უხარია წასვლა, იქ მაგისტრატურაში სწავლა და+ სხვა დადებითი მომენტები, მაგრამ მეორე თეო მაგარი დაგრუზულია. დედაჩემი, ჩემი პაწუკა და (თუმცა რაღა პაწუკა უკვე 15 წლისაა) , მეგობრები და კიდევ ათასი ვირაც და რაღაც აქ რჩება და ვიცი ამ რამოდენიმე წლის განმავლობაში მაგრად მომენატრებიან. მოკლედ ამ გაორების საკითხს ძალიან აღარ ჩავუღრმავდები და არ დავიგრუზავ თავს, მითუმეტეს, რომ მაღლივის ბოლო სემესტრის გამოცდები მაქვს ჩასაგრიხინებელი და ნერვიულობის გარეშეც ძლივს ვუდებ გამოცდებს, საბაკალავროს და უაზრო რეფერატებს გულს. იმედია მეცხრე სემესტრს არ შემომტენიან.
დღეს მამაჩემი გაფრინდა უკან და ეხლა ვზივარ და ველოდები აგვისტოს მოსვლას.ხოდა ასე შეიცვალა ცემი ცხოვრება უცებ 180გრადუსით ჯერ არ ვიცი საითკენ, დიდი იმედი მაქვს უკეთესობისკენ
0 comments:
Post a Comment