30 საათი გზაში

ორმაგი ეფექტის მისაღებად. 30 საათიანი მგზავრობისას დროის გასაყვანად და შემდგომ ახლობელ მეგობრებისთვის ყველაფრის მოყოლისას დროის დასაზოგად გადავწყვიტე პარალელურ რეჟიმში მეწერა ყველაფერი. საკმაოდ გძელი გამოვიდა და დაგეზარებათ წაკითხვა უცხო ბლოგერებს და არ ვიცი თან რამდენად საინტერესო იქნება თქვენთვის. ეს ისე მაინც შენიშვნის სახით ვთქვი. მოკლედ ვიწყებ ...
ხუთი საათი გავიდა რაც ჩემებს დავემშვიდობე და რეგისტრაციის გასავლელად წავბოდიალდი. რამოდენიმე უძილო ღამის და ემოციური ფონის ნიადაგზე საკმაოდ დაბნეულებმა გავიარეთ რეგისტრაცია, რის უარყოფით შედეგებზეც მოგვიანებით მოგახსენებთ.თვითფრინავში ასვლამდე მტკიცედ გადავყწიტე სენტიმენტალური განცდები და ფრენის თუ სიმაღლის შიში მაქსიმალურად გულს გარეთ ჩამეტარებინა. ვარაუდი იმის შესახებ რომ გზაში ვერ დავიძინებდი აფრენიდან 20 წუთში ტკბილ ბურანში წასვლისას გაცამტვერდა. თუმცა თხუთმეტიოდე წუთში კისერი რომ მომწყდა და თავი რაღაც მყარ საგანს დაეგდო, მივხვდი, გვერდით მჯდომი გაურკვეველი ეროვნების საკმაოდ უჟმური გამომეტყველების მქონე გიგანტი შევაწუხე. საბედნიეროდ ეძინა და ვერ გაიგო ვერაფერი. მე კი მომენტალურად გამოვფხიზლდი. ცოტა ხნის შემდეგ აღმოვაჩინე, რომ თვითფრინავს თურქეთში ჩასვლა ერთი საათით აგვიანდებოდა, ცოტა საეჭვოდ კი მომეჩვენა ამხელა ცდომილება, მაგრამ თურქეთის აეროპორტში ერთი საათით ნაკლები ყურყუტის პერსპექტივა იმდენად მომხიბვლელი იყო, რომ შეუსაბამობისთვის დიდი ყურადღება არ მიმიქცევია. თუმცა მწარე რეალობა მაინც შემეჩარა თვალებში და აღმომაჩენინა, რომ თვითფრონავს კი არ აგვიანდებოდა , უბრალოდ დროში იყო განსხვავება ერთი საათი.პირველად მაშინ ვიგრძენი, საქართველოში არ ვიყავი, აეროპორტში პაკისტანურით დაწყებული, ფრანგულით დამთავრებული ყველა ენაზე ლაპარაკი რომ მესმოდა ქართულის გარდა. ორიოდე შემოწმების გავლის შემდეგ მივადექით information desk-ს სადაც გავიგეთ gate-ის ნომერი, რომელიც ისედაც ვიცოდით და რომელიც შეიძლება მომავალში შეცვლილიყო. მოკლედ ფასდაუდებელი ინფო მოვიპოვეთ.მთელი აეროპორტის სამიოდეჯერ დალაშქვრის შეემდეგ რეისამდე 2 საათზე მეტი იყო დარჩენილი. დროის გაყვანის ერთადერთ გზას ჭამა წარმოადგენდა. სიმართლე რომ ვთქვა დიდი სიამოვნება არ მიგვიღია 30$-ად ნაყიდი მსოფლიოში ყველაზე უგემური კექსის თითო ნაჭრის ჭამით. ბოლო-ბოლო აქეთ-იქით ბოდიალში და თურქეთის აეროპორტის სამივე სართულის საფუძვლიანი შესწავლაში, როგორც იქნა მოვიდა ჩასხდომის დრო და აი სწორედ აქ ვიგემეთ წინა ღამის დაბნეულობის ნაყოფი. აღმოჩნდა რომ თბილისში რეგისტრაციისას მე თვითმფრინავის ერთ ბოლოში მომცეს ადგილი ჩემ ძმას კი მეორე ბოლოში. სასწრაფო წესით გავქანდით ავიაკომპანიის წარმომადგენელთან და ჩვენი არც თუ შესაშური ინგლისურის სპეაკინგ-ით ავუხსენით სიტუაცია და ადგილების გადაცვლა ვთხოვეთ. რაზეც ბუნებრივია ნახევარსაათიანი მიდებ-მოდების შემდეგ უარი მივიღეთ. საბედნიეროდ "მეზობლებში" გამიმართლა. მარჯვნივ ერთმანეთს გადაფსკვნილი ახალგაზრდა წყვილია, რომლებსაც მთელი გზაა სძინავთ. ხოლო მარცხნივ ძალიან სასიამოვნო ამერიკელი. რაღაცნაირი სასაცილო კაცია (კარგი გაგებით) მორიდებლი და ფუცხუნა. თან ყურადღებიანი და ხალისიანი. ერთი ეგაა თურქი ვეგონე და თურქულად იქამდე მელაპარაკა სანამ ინგისურად არ ვეცადე ამეხსნა რომ მათი ენა არ ვიცოდი(მეც თურქად ჩავთვალე, მართალია არ გავდა, მაგრამ თურქულ ლაპარაკად გაიკრიფა და რა მეფიქრა სხვა) გამიჩერდა საათი. შესაბამისად პირველი რამოდენიემ ხანი წარმოდგენა არ მქონდა რა დრო იყო. კაი ხნის ძილის, ფილმის ყურების და 1000 უაზრო თამაშით გართბის შემდეგ ჩავთვალე, რომ ჩაფრენამდე მაქსიმუმ ორიოდე საათი იქნებოდა დარჩენილი, თუმცა ჩემ შეცდომას მაშინ მივხვდი. გვერდით მჯდომმა ირანელმა გოგომ რომ მითხრა, კიდევ 5 საათი დარჩაო. შემდეგ ორიოდე საათში მოვასწარი ძილი და კისრის გაღრეცვა, ფრჩხილის მოტეხვა (არადა ქლიბი არ გამომატანეს თითქოს ვიყო მეც დიდი ტერორისტი) ირანელის გოგოს საფუძვლიანად გაცნობა, რომელმაც რომ გაიგო გეორგია-დან ვიყავი. ეგრევე მახარა "you have bombas there"-ო. მე და ჩემმა ძმამ ასევე აღმოვაჩინეთ ერთი ქართველი (უფრო სწორედ თვითონ აღმოგვაჩინა ).დიდხანს ვიფიქრე ისეთ საჭირბოროტო საკითხზე, როგორიცაა სწუარდესად ყოფნის დადებითი და უარყოფითი მხარეები. დიდად არ მომხიბლა ამ პროფესიამ. ვერაფრით ვერ ვხვდები რატომ უნდა ჩემს გარშემო მყოფ უამრავ ადამიანს საჰაერო ოფიციანტობა ასე ძაან. NY-ის აეროპორტში ჩასულებს უზარმაზარი რიგი დაგვხვდა საემიგრაციო შემოწმბაზე. სტაფმა ყურად არ იღო ჩვენი თხოვნა , შემდეგ რეისზე მისასწრებად, რამენაირად დაეჩქარებინათ ჩვენი გაშვება და კვლავ რიგში მიგვაბრძანა. ჩემი ძმის დაჟინებული მოთხოვნით რიგში აკრძალული მეთოდებით გადავინაცვლეთ წინ. ორიოდე სვეტით წინ თვითმფრინაველი ქართველი გაგვეჩითა, რმელმაც კიდევ ცოტათი დაგვაწინაური უსასრულო რიგში. ორიოდე საათის ლოდინის შემდეგ, ჩემმა ძმამ კვლავ წამოაყენა ურიგოდ გასვლის ინიციატივა და ლენტების ქვეშ გაძრომით ისევ ორი სვეტით წინ აღმოვჩნდით. უცხოელების გაცოფებულ სახეებს ვერ აღვწერ, ორმა რამის ჩაგვქოლა, კი გამიტყდა მაგრამ აბა რა მექნა, კიდევ ერთ ღამეს ვეღარ გავათენებდი სკამზე. შემოწმებამ უპრობლემოდ ჩაიარა, ჩვენი ბარგი ბარხანა მოვქექეთ და გავეშურეთ მეხუთე ტერმინალის მოსანახად. ძალიან საინტერესო სანახავები ვიქნებოდით, ორ ორი ჩემოდნით ექსკავატორზე სირბილისას, ერთხელ რამის ცამივარდა ცანთა და მეც ცამიყოლა, მაგრამ როგორც მიხვდით გადავრჩი. დანიშნულების ადგილზე მისულმა პირველივე ფორმიანს მივაშურე და ვკითხე სად შეიძლებოდა წინასწარ დაბრონილი ბილეთის აღება. საკმაოდ გრძელ რიგში მიგვაბრძანეს. მერე რაღაც საეჭვოდ მეჩვენა ზემოთ ნახსენები პირის სახის გამომეტყველება და გადავამოწმე მისი მოწოდებული ინფო. აღმოჩნდა რომ "საყვარელი" ზანგი გაგვეკაიფა და იმ წუთშივე შემეძლო გვერდით მდგარ აპარატზე ბილეთის აღება. ბედნიერები იმის შეგრძენბით რომ რამოდენიმე საათში ცამოვიდოდით Fort myers-Siგავემართეთ რეგისტრაციის გასასვლელად. მაგრამ ვინ გაცლის სიხარულს. ფრენა გადაიდო 2 საათით. მოკლედ მეტი დაწვრილებით მოყოლა აღარ შემიძლია. ორი სიტყვით ვიტყვი, რომ თვითმფრინავში ასულს ზეზეულად ჩამეძინა და თვითფრინავის დაჯდომისას გამეღვიძა მხოლოდ. ჩემი ბარგი გახსნილი დამხვდა, ჩემოდანი გატეხილი, ტანსაცმლელი ზმეიკიდან ამოჩრილი და ბოდიშის წერილი. ძაან მაინტერესებს ის ფარატინა ფურცლის ნაგლეჯი წამოსვლამდე დაუთოვებულ დაკეცილ და შემგომ მათ მიერ ძროხის ნარეჭს დამსგავსეულ ტანსაცმელს რას უშველიდა. როგორც იქნა მოვრჩი. აქაური შთაბეჭდილებები და ამბები კიდევ სხვა ტემაა, საკმაოდ ვრცელი და სასიამოვნო, ასე რომ მოგვიანებით ცავუჯდები. ორ თვეში გამოცდები მაქვს და ეხლა წიგნს უნდა ვურტყა თავი.